Wiedźmin 2: Zabójcy Królów - jak Geralt podbił Zachód?

Wiedźmin 2 Zabójcy Królów to moim zdaniem 2 najlepsza gra 2011. Do dziś kopie większość gier pod względem fabuły, dialogów, postaci, grafiki czy świata. Dziki Gon to po prostu Zabójcy Królów XXXXXXL. CDR zrobiło sobie dobrą bazę pod najlepszą grę w historii. Nawet po 5 latach:9/10.

Największą wadą 2 był jej początek. Ten kto wymyślił, że gra która ma słaby i do tego trudny system walki (po ulepszeniu znaku quen i odblokowaniu ataków obszarowych mieczem gra robiła się bardzo łatwa), to cholerny geniusz xD.

W sumie na początku też tak po części pierwszej podchodziłem do tej krytycznie, że krótka, że mało słowiańska...
...ale po jakimś czasie okazało się, że w sumie nie jest źle. A z każdą godziną było coraz lepiej. Jednak gdy za drugim podejście ujrzałem całkiem inny epizod drugi to wręcz się w tej grze zakochałem. Ta gra jest po prostu genialna. Mała, która gra w ostatnich latach do czasu W3 zrobiła na mnie takie wrażenie.

Z wad, faktycznie nie jest za długa, i po tych dwóch przejściach do trzeciego ciągnie dopiero po latach. Ale nie zmienia to w niczym faktu, że biorąc pod uwagę śmiesznie niską cenę, jest to obowiązkowy must-play. W przeciwieństwie do Skyrimów, W3 itd. ta gra może krótka i z małym światem jednak wyciska z każdej spędzonej z nią minuty ile się da. Nie ma dłużyzn, nie ma momentów zagubienia, gdy nie wiemy co robić w zasadzie, bo wszystko się zlewa w jedno.

Gorąco polecam, gra jest wybitna.

Dialogi, dubbing jest o wiele lepszy od Wiedzmina 3 :)

W Wiedźminie 3 zabrakło mi właśnie tak wyrazistych i dobrze napisanych postaci jak w W2. Do dziś pamiętam występy Foltesta, Henselta, Roche'a, Iorwetha, Loredo, Letho, Saskii, Ves czy Detmolda. W "trójce" z tych bardziej wyrazistych, kojarzy mi się tylko Dijkstra i Filip Stenger (Krwawy Baron), reszta jak przez mgłę, a grałem przecież ze 4 miesiące temu...

Historia w drugim Wiedźminie moim zdaniem nieznacznie tylko ustępuje "jedynce" (ma jednak mniej znaczących wyborów i zaskakujących zwrotów akcji), ale jest zdecydowanie lepsza niż ta z ostatniej części. Niby większość skupia się na sprawach politycznych, ale koniec końców cała intryga bardzo przypadła mi do gustu. Fabuła "trójki" jak dla mnie jest miałka, przewidywalna i zbyt mocno oparta na książkowym motywie przewodnim - Ciri i jej mocy.

Żałuję też, że w grze nie pojawiła się lokacja w stylu lasu we Flotsam - mroczna, prastara knieja, pełna potworów, zagadkowych ruin i dziwnych mocy. Strasznie podobał mi się klimat tego miejsca - mało światła (nawet za dnia), dużo mgły, złowrogie odgłosy, ciągłe poczucie osaczenia i zagrożenia. W3 ma co prawda dużo pięknych lokacji (np. Krzywuchowe Moczary albo góry wokół Kaer Morhen), ale to jednak nie to samo.

W pozostałych aspektach W3 bez wątpienia góruje.

Postaci faktycznie bardzo fajne, ale dla mnie Zabójcy Królów to najsłabsza odsłona trylogii. Fabuła przez większość czasu mnie nie porywała, klimat momentami wręcz mdły. Strasznie ciężko było mi się "wczuć" i wkręcić w grę oraz zawarty w niej świat i historię. Do tego te przejaskrawione kolorki wszędzie :/ Gra bardzo dobra, ale gorsza od jedynki i Dzikiego Gonu.

Wiedzmin 2 w DX9 (bo przypomne że DX10/11 ta gra nie wspiera) wygląda jak w DX11..CDR stworzyli genialną bazę z silnikiem cienieowania i oświetlania który w tak ubogim środowisku jak DX9 potrafi zdziałać cuda !Na prawdę !Gra rusza na wysokich na Core2Duo 4GBRam DDR2 i Radeonie 4870 i wygląda świetnie...

Serio, o niespełna 5-letniej grze taki materiał? To co mam powiedzieć o trzy razy starszych Gothicach do których wciąż wracam i bawię się lepiej niż przy wielu współczesnych grach?
Co do W2 to uważam, że jest to najsłabsza odsłona serii, co nie znaczy, że sama gra jest słaba, bo seria trzyma wysoki poziom. To nadal bardzo dobra gra ze sporą dozą nieliniowości i rozbudowaną polityczną warstwą fabularną. Ale "jedynka" wygrywa u mnie świetnym słowiańskim klimatem i fantastyczną muzyką Adama Skorupy. To było też pierwsze spotkanie z Geraltem, postaciami oraz światem znanymi z książek, nic więc dziwnego, że milej ją wspominam, bo początki zawsze najlepiej zapadają w pamięć. Fakt, w pierwszej części jest trochę dłużyzn, a "dwójka" jest skondensowana do minimum, więc pewnie wielu graczy częściej woli wracać właśnie do W2.
We wszystkich grach z tej serii jednak mi czegoś brakuje co by skłaniało mnie do ciągłych powrotów. Jeśli chodzi o dwie pierwsze części to pewnie brakuje bardziej otwartego świata, lokacje są korytarzowe, małe, a Geralt mało mobilny. W "trójce" otrzymaliśmy ogromny, otwarty świat, ale znowu przeładowany powtarzalnym contentem, zaś sama gra nie jest jakoś znacznie nieliniowa, więc współczynnik replayability jest niższy niż się spodziewałem. Świat jest otwarty, ale jesteśmy ograniczani sugerowanymi poziomami questów. Nie zaczniemy sobie poszukiwań Ciri np. od Skellige i ten wybór nie wpłynie na przynajmniej niewielką część fabuły. Jestem po pierwszym przejściu W3, gram w dodatek i czekam na Krew i wino. Jakoś nie mam przemożnej ochoty by zacząć od nowa "trójkę" i pewnie sporo czasu minie nim ona nadejdzie. Pewnie winą po części należy obarczyć mechanikę opartą na poziomowaniu i ograniczeniach poziomowych wszystkiego.

Moim zdaniem wiedźmin 1 jest lepszy ale nie pod względem systemu walki czy grafiki, zamiata pod względem trudności gry i smaczkami. Wystarczy spojrzeć na motyw samej alchemii, w grze na najtrudniejszym poziomie jest to niejako wymóg, a do tego tworzy ten klimat kiedy przed walka usiadało się przed ogniskiem, wybierało potrzebne smarowidła, eliksiry i używało ale tak, aby nie przesadzić z toksycznością, a kiedy się już to zrobiło, trzeba było pić odpowiednie specyfiki aby się jej pozbyć. Pamiętam jak pierwszy raz wszedłem do grobowca i było ciemno jak w D... i nagle zaczęło mnie atakować niezidentyfikowane coś, a ja nic nie widziałem bo nie wypiłem "kota", albo jak go wypiłem, a wizyta w grobowcu się przedłużyła i nagle zapadła ciemność w 70% drogi do celu. W W3 "kot" mi tylko przeszkadzał. Samo zbieranie odpowiednich składników aby za każdym razem zrobić ten sam eliksir było czymś co podchodziło po realizm. W Wiedźminie 2 i 3 to kuleje i to aż za bardzo jeżeli chodzi o mnie. No bo co to za motyw, że w trakcie walki nagle pije sobie eliksir, który mnie leczy albo daje mi jakiś bonus i to bez żadnej animacji, dodatkowo, po zaniknięciu działania eliksiru, brak jakichkolwiek skutków ubocznych, że już nie wspomnę o tym, iż za każdym razem kiedy się odpoczywało w W3 wszystkie eliksiry, smarowidła etc. odnawiały się. To burzyło ten wiedźmiński klimat, tę chwilę pauzy, aby przemyśleć co użyć przed walką i co mi brakuje aby dany eliksir zrobić. W W2 wystarczyło ładować wszystko w walkę mieczem plus znaki, a jak doszło się do znaku który tworzył pole ze slow-mo, gra była twoja. W2 do ostatniego rozdziału doszedłem rozdając może ze 6 pkt w umiejętności aby grę sobie choć trochę utrudnić, a i tak nie stanowiła jakiegoś wyzwania i to nawet na Mrocznym Poziomie trudności, dodatkowym minusem jest fakt, iż gra jest strasznie krótka. Dochodząc do ostatniego rozdziału (jeszcze wtedy nie wiedziałem, że jest ostatni) miałem wrażenie, że gra dopiero się rozkręca, a tu nagle koniec... W W3 również na najtrudniejszym poziomie z 17lvl zniszczyłem archegryfa z 39LVL, fakt zajęło mi to prawie 3h, bez zdychania, bo jak dodać do tego czas ze zdychałem to będzie z 6h, ale po tym większość gry była zbyt prosta, no może prócz topielców w liczbie min. 3 nie zależnie na jaki poziomie... Walka mimo, że dopracowana i dobrze zrobiona pod względem animacji, wyglądała na zasadzie, dwa kroki w przód jeden w tył, a przy silniejszych przeciwnikach na odwrót, plus na ewentualną pomyłkę znak Quen (bez konieczności używania alchemii). Takie rzeczy mimo, że drobne, psuły u mnie ogólny wizerunek gry, odbiegały o Wiedźminowego wzorca Sapkowskiego. Gościa, który jest profesjonałem w swoim fachu i przed każdą walką odpowiednio się przygotowywał. W W3 jeszcze na początku, może to to jakoś grało ze sobą, ale im dalej w grę tym coraz mniej. Tu pewnie pójdzie hate bo w W1 walka nie była jakaś wymagająca pod względem uników, ale bez odpowiedniego przygotowania nie było szans, aby ją wygrać. Dobrym przykładem jest Bestia z Rozdziału 1, plus samo używanie znaku Aard było ciekawsze bo było dodatkiem taktycznym do walki gdzie W2 i W3 prawie go nie używałem. Podsumowując, gry świetne pod względem fabuły i kontynuacji dzieła A. Sapkowskiego i jak najbardziej 10/10, ale jeżeli chodzi o trudność i drobne smaczki związane z Wiedźmińskim fachem, to Wiedźmin 1 jest na przodzie, chociaż Wiedźmin 3 klimatem i w wielu aspektach góruje nad W1, ale te drobne niedociągnięcia go szpecą jak blizny na ciele Geralta. Wiedźmina 2 traktuje jak takiego "Uma", było dobrze(W1), coś gdzieś poszło nie tak(W2), znowu jest dobrze(W3). Let's the Hate Begin.

Cześć Arasz,
Też zdecydowanie wolę dwójkę od jedynki. Jeżeli w walce przeszkadza Ci skakanie Geralta i szukasz alternatywnego sposobu poruszania się to polecam Ci z ręką na sercu tego moda:

http://www.nexusmods.com/witcher2/mods/697/?

Mod stworzony został z pomocą techniczną CPR i nawiązuje bezpośrednio do prozy Sapkowskiego - zamiast skoku nasz ulubiony Wiedźmin wykonuje tzw. piroutte dodge. Ruch ma mniejszy zasięg i całkowicie zastępuje dotychczasową funkcję spacji (więc trzeba zrezygnować z ulepszania zasięgu "skoku"). Walka staje się trochę trudniejsza ale da się spokojnie przejść grę na mrocznym bez wsparcia OP setów bratobójcy itp więc wierzę, że dasz sobie radę :)

Bzdura, bzdura, bzdura... Książki mają tyle słowiańskiego klimatu, co nordyckiego, czy germańskiego... dopiero gry wyeksponowały ten element.

" i mistrzowskie użycie staropolszczyzny, obyczaje we wsiach i miastach itd itp."

Tam było tyle staropolszczyzny ile jest obecne teraz na ulicach, zwykle w wyrazach na k, ch... Sapkowski, gdy któreś z wydawnictw powiedziało mu żeby trzymał się bardziej klimatów średniowiecza, w przypadku dialogów, parsknął śmiechem i powiedział że jego książki z naszym średniowieczem nie mają nic wspólnego.