Game over! Po co nam śmierć w grach? - DEKONSTRUKTOR #4

U mnie gra, w której nie można zapisać rozgrywki w dowolnym momencie automatycznie ląduje w koszu (z nielicznymi wyjątkami, pokroju pierwszego Fable np.). M.in. dlatego pierwsze GTA, które ukończyłem, to "piątka". Rozumiem gry z lat 90-tych i starsze, w których śmierć oznaczała konieczność zaczynania od początku. Trzeba pamiętać jednak, że wtedy gry były trochę innym medium. Fabuły w nich praktycznie nie było, a gracza rajcowało samo dotarcie do nowej "planszy", która różniła się najwyżej kolorystyką i nowym rodzajem przeciwników. Dzisiaj, w dobie filmowych gier, gdzie fabuła, eksploracja i mozolne ciułanie przedmiotów, czy pakowanie w herosa expa przez kilkadziesiąt godzin ma ogromne znaczenie, takie rozwiązanie byłoby bez sensu. To tak jakbym musiał obejrzeć 200 razy pierwszą połowę Indiana Jonesa, żeby poznać zakończenie filmu. Zwykle do stracenia mamy o wiele więcej (dialogi, przedmioty, doświadczenie, odkrycie mapy) niż kiedyś kilka udanych skoków w Mario.
Mimo wszystko nie rozumiem, jak można grać na kodach. No chyba, że gra nam się znudziła i chcemy potrollować. Już lepiej włączyć sobie najbardziej noobowaty poziom trudności jaki jest (nawet jeśli przeciwnik przez to musi łoić stojącego w miejscu bohatera 20 minut, by ten zginął) niż grać ze świadomością, że jest się niezniszczalnym. Zwłaszcza w RPGu, gdzie bardzo ważną rolę pełni satysfakcja z mozolnego pięcia się z chłopca do bicia do uber kozaka. Śmierć w grze to największy motywator, by dbać o swój cyfrowy awatar. Byle nie kazano mi kilka razy przechodzić 40 minut tej samej rozgrywki, oglądając te same dialogi i strzelać do tych samych przeciwników ustawionych w tym samym miejscu.

Czy ten materiał nie jest przypadkiem inspirowany jednym z ostatnich materiałów TotalBiscuit o definicji gry i jak ważny dla nich jest "fail state"? :>

W Pixel Piracy jest fajnie zrobione w przypadku naszej postaci śmierci, jeśli mamy odpowiedni skill i pomagierów, to któryś z pomagierów zajmuje miejsce naszej zabitej postaci.

I myślę że w jakmś tworzonym Action Adventure RPGu mogło by wyglądać podobnie tylko w inny spsosób.
Naszym bohaterem przygarniamy sierotę w ramach pewnego zadania do wątku głównego i ją nauczamy walczyć, po tym nie mamy żadnej interakcji z tą postacią, ale w póżniejszej fazie gry jak zgiemy to wcielemy się w postać owej sieroty.

I tutaj znów myk :) okazuje się że sierota nie jest sierotą, ma żonę/męża starsze dziecko, i jak była sierota zginie nam, to wskakujemy w rolę jego dziecka.

[Jestem niesłyszący]

"Game over" mnie nie przeszkadza, bo taki jest urok gry. Świadomość, że bohater może zginąć, tylko wzmacnia dreszczyki emocje. ;)

Ja prawie rzucałem konsolą, jak w jakimś (starym) GTA robiłem trudną i czasochłonną misję, i jak się zblizałem do napisu "Mission passed" wpadałem pod samochód, albo chciałem się popisać i rozbijałem, samolot czy tez samochód. Czasami się normalnie śmiałem z własnej głupoty
Ale nie wyobrażam sobie gry, w której się nie ginie/przegrywa

Fajny materiał.
Szkoda, że mechanika, będąca jednym z nielicznych pomostów pomiędzy rozgrywką a fabułą, jest tak często upraszczana do formy przegranej (napisu „game over”) - „kosztu w czasie”.
Może czytałeś Kacper, ale i tak polecam:
http://gameplay.pl/news.asp?ID=83612
http://antygry.blox.pl/2010/04/O-smierci-w-grach-slow-kilka.html + komentarze

Jak dla mnie śmierć jest niezbędna, no bo co to za gra w której wiemy że nie możemy zginąć, nie daje nam to ani trochę frajdy z przezwyciężania przeciwników i pokonywania innych zagrożeń.
Dzięki śmierci lepiej wczuwamy się w naszego bohatera i siedzimy przed kompem z zapartym tchem

@Frio -> Dokładnie.

Dokładnie tak jak to rozpisał mer1992. Gry to jak filmy/książki czysta rozrywka na którą nie mam wielkich ilości czasu i chcę jak najlepiej wsiąkać w klimat i tak dalej. Wczytywanie/ginięcie - to tylko wybija mnie z gry.

Dlatego też nigdy nie szukam jakiegoś wyzwania w grach bo mi one zwyczajnie niepotrzebne - wystarczająco wyzwań mam już w życiu, w grach zaś chcę się po prostu bawić i napawać historią/klimatem/gameplayem.

Jest jednak jedna sytuacja gdzie z kolei zbyt prosta rozrywka mnie wkurza - jest to RPG w którym nie czuję sensu rozwijania postaci skoro i tak wszystko padana hita i nic mi nie robi. Wtedy faktycznie muszę sobie podnieść ten poziom - ale wciąż nienawidzę ginąć z jakiegokolwiek powodu/wczytywać gry.

Frio - tutaj fajnie widać ( co jest niby logiczne ) jak inaczej każdy z nas postrzega poszczególne elementy gier i generalnie wszystkiego. Więc nie rozumiem jak potem na forum można kłócić się która gra jest lepsza skoro jeden lubi "grzyby" a drugi "cukierki". O gustach można dyskutować ale do pewnego momentu kiedy trafiamy na barierę nie do przejścia. Wiem ,że to nie już ma niewiele wspólnego z tematem ale zawsze mnie to wkurzało.

@up
Bo - parafrazując klasyka - Żniwiarz jest tylko jeden! ;)

(32) Przy okazji Borderlands

Nie chcesz zginąć?
A co jeśli ktoś daje zadanie :P....Zabij się

W Borderlands 2 główny zły czyli Handsome Jack, daje nam zlecenie Zabij siebie, owszem możesz tego nie robić, ale nagroda jest słabsza.

Zapis w dowolnym momencie to obowiązek (wzór to seria Max Payne,gdzie dalo się kontynuowac gre idealnie z tego momentu z którego skończyliśmy ostatnio). Przez brak choćby autosejwa Gta 4 mocno denerwowało. I jeszcze do jednej rzeczy sie przydaje F5 - zawiecha gry lub przerwa w prądzie i tracimy to jakbyśmy dedneli

Ciekawy odcinek Dekonstruktora! :)

Śmierć w grach powoli przestaje być problemem. Producenci gier doskonale wiedzą, że jest mnóstwo osób, które nie życzy sobie... przegrywać. Przegrywając odstawiają grę, wygłaszają opinie o słabym sterowaniu lub ogólnie słabej produkcji.

Dlatego też gry AAA w większości przypadków są robione pod takie ciamajdy życiowe. Assasins Creed jest idealnym przykładem gry, w której wszystko się graczowi uda. Walka, automatyczne łapanie się krawędzi itp.

Dużo nowych graczy na przestrzeni 10-u lat stało się typowymi leniami. Wyzwanie dla takich osób nie istnieje. Gra ma być bezstresowa i stworzyć iluzje "zajebistości" bo przecież wszystko się takiemu graczowi w takich grach udaje:)

Najsmutniejsze jest to, że nawet tryb hard dosyć często staje się prostym trybem, w razie gdyby taka ciamajda ustawiła wysoki poziom trudności... i odłożyła grę na półke, bo jest "słaba".

Dlatego też nie gram w większość produkcji AAA bo są robione dla debili lub traktują gracza jak debila.

materiał okay, tylko zabrakło mi mechanizmu śmierci w Fable 2/3. To była chyba pierwsza gra, w której śmierć nie oznaczała śmierci. Za porażkę karano blizną na ciele bohatera co było świetnym rozwiązaniem.

Bardzo ciekawie zrealizowano ekran "Game Over" w grach:

- Conker: Bad Fur Day/Live & Reloaded - pierwsza scena śmierci w której ją poznajemy (tak, śmierć ;) ), albo następne jak kończymy jako noga od stolika lub worek mięcha. :) Świetnie i pomysłowo w Rare to zrealizowali. :)

- Binary Domain - gdy poziom życia spadał do zera, inni bohaterowie pytali czy jest nam potrzebna pomoc, a my musieliśmy skorzystać z apteczki. Chociaż mogliśmy się czołgać i strzelać z pistoletu, to dłuższe przebywanie w tym stanie doprowadzało do tej prawidłowej śmierci.

- ZombiU - gdy zginiemy, to zaczynamy jako zupełnie nowa osoba i musimy zabrać plecak z ekwipunkiem poprzedniej postaci którą graliśmy (a która zamieniła się w zombie). :)

Osobiście nie wyobrażam sobie nie zobaczyć napisu "Game Over" w grze, poza tym jestem zagorzałym fanem gier w stylu lat '90-tych. :)

Pozdrawiam.
Heremis

To wszystko w zasadzie zależy od gry, w którą się gra. Ale są niekiedy takie gry i takie momenty, że po prostu danego poziomu mamy już dosyć bo powtarzamy go tysiąc razy i chcemy jak najszybciej iść dalej.