Żyjące światy w grach RPG - co tak naprawdę zawdzięczamy Gothikowi? Side Quest #8

Generalnie nie widzę niestety wielkiego postępu w grach RPG od czasów Gothika 2, ot grafika jest trochę lepsza i tyle...:/

Moim zdaniem najlepszy żyjący świat jest w grach typu: The Sims - ludzie chodzą do pracy, żenią się, starzeją itp. Gdyby coś takiego wprowadzić do RPG-ów, to gra mogłaby się okazać wielkim hitem ;)

Moim zdaniem najlepszy żyjący świat jest w grach typu: The Sims - ludzie chodzą do pracy, żenią się, starzeją itp. Gdyby coś takiego wprowadzić do RPG-ów, to gra mogłaby się okazać wielkim hitem ;)

No to przecież masz śluby w Skyrim! Możesz sobie nawet domek według własnego uznania pierdzielnąć. Kolejne elementy, które budują "żyjący świat". Nic to jednak, bo TES-a trzeba krytykować dla zasady, w końcu to wysokobudżetowa produkcja z zachodu, a Gothic jest wspaniały. No ale dobra, z wyznawcami tej religii nie ma co dyskutować. Nowe gry są złe i kropka.

Teraz trochę poważniej. Odczytuję Twoją wypowiedź, jako ironię, chociaż nie wiem, czy słusznie. Oglądając komentowany tu materiał, jak również czytając niektóre wypowiedzi, można dojść do wniosku, że wspaniałość gry RPG opiera się na gotowaniu zupy. Nagle przestaje liczyć się fabuła, system walki, ciekawi bohaterowie. W grach takich, jak Dragon Age, Mass Effect, Deus Ex, twórcy postawili właśnie na to i nie chcieli rozmywać wszystkiego pierdółkami tworzącymi tzw. żyjący świat, bo nie widzieli w tym żadnego celu. Proste. Jeśli to komuś nie odpowiada, niech nie gra w te tytuły, a nie wylewa żali, że genialny Gothic jest niedoceniony na świecie. No bo jak nie zachwyca, jak zachwyca.

@Kriszo -

No to przecież masz śluby w Skyrim!

Super, ożeniłem się z babką której praktycznie nie znam, rozmawiałem z nią ledwie dwa razy a po "ceremonii" odwróciłem się na pięcie dalej wykonywać questy, bo tyle w tym emocji co w wyścigach ślimaków... Nie pamiętam nawet jak miała na imię.

Nic to jednak, bo TES-a trzeba krytykować dla zasady, w końcu to wysokobudżetowa produkcja z zachodu, a Gothic jest wspaniały. No ale dobra, z wyznawcami tej religii nie ma co dyskutować. Nowe gry są złe i kropka.

To wyraźnie pokazuje, że nie umiesz czytać ze zrozumieniem i bardzo przepraszam, iż śmiem lubić Gothica. A wszelkie swoje wypowiedzi podpieram argumentami i nikogo nie przekonuję, że moja racja jest najmojsza. Od tego jest w końcu forum. Nie zgadzasz się z tym? Masz do tego prawo jak i prawo do własnego zdania, więc o co chodzi? Aż tak cię boli, że wiele osób ciepło wspomina Gothica?

Teraz trochę poważniej. Odczytuję Twoją wypowiedź, jako ironię, chociaż nie wiem, czy słusznie. Oglądając komentowany tu materiał, jak również czytając niektóre wypowiedzi, można dojść do wniosku, że wspaniałość gry RPG opiera się na gotowaniu zupy. Nagle przestaje liczyć się fabuła, system walki, ciekawi bohaterowie.

Nie wiem czy zauważyłeś, ale pragnę ci delikatnie przypomnieć, iż tematem komentowanego odcinka są żywe światy. Poprzednie odcinki traktowały o wymienionych przez ciebie rzeczach a jeśli nie to pewnie się pojawią. A tak przy okazji to te wymienione przez ciebie elementy pokazują, że Skyrim jako erpeg leży i kwiczy. Nudna fabuła i płascy, nijacy bohaterowie. Co innego jako sandbox, generator opowieści i symulator turysty fantasy, bo pewnie w tych kategoriach nie ma sobie równych, i nie ma w tym nic złego.
PS. I kompletnie nie rozumiem dlaczego tak przyczepiłeś się do tego gotowania zupy. Jakiś uraz z dzieciństwa? Zupka była za słona?

Super, ożeniłem się z babką której praktycznie nie znam, rozmawiałem z nią ledwie dwa razy a po "ceremonii" odwróciłem się na pięcie dalej wykonywać questy, bo tyle w tym emocji co w wyścigach ślimaków... Nie pamiętam nawet jak miała na imię.

Jak widzę, muszę wyjaśnić, że moja wypowiedź również była w pewnym stopniu ironiczna. Nigdy nie skorzystałem z tego bajeru, jakim jest ślub. Zacząłem budować dom, ale dałem sobie spokój, bo to w końcu gra RPG, a nie Simsy.

Aż tak cię boli, że wiele osób ciepło wspomina Gothica?

Bynajmniej. Sam go dobrze wspominam, ale ileż można słuchać utyskiwań, jakie to dzisiejsze gry są złe, a kiedyś były dobre? Nie były lepsze, ale dobrze je wspominamy, bo byliśmy młodsi.

A tak przy okazji to te wymienione przez ciebie elementy pokazują, że Skyrim jako erpeg leży i kwiczy. Nudna fabuła i płascy, nijacy bohaterowie. Co innego jako sandbox, generator opowieści i symulator turysty fantasy, bo pewnie w tych kategoriach nie ma sobie równych, i nie ma w tym nic złego.

No nie ma. Tak, jak nie ma nic złego w tym, że Mass Effect czy Dragon Age, w mniejszym czy większym stopniu, olewają pewne elementy "żyjącego świata", a skupiają się na fabule, walce, bohaterach i jeszcze kilku innych kwestiach. Dlatego nie widzę sensu ciągłego przywoływania ich w tej dyskusji i krytykowania ze rzeczy, które nie mają w nich większego znaczenia. Już w szczególności śmieszą mnie żale, że te gry zdobywają nagrody, chociaż nie dorastają do pięt Gothicowi.

Tak, jak nie ma nic złego w tym, że Mass Effect czy Dragon Age, w mniejszym czy większym stopniu, olewają pewne elementy "żyjącego świata", a skupiają się na fabule, walce, bohaterach i jeszcze kilku innych kwestiach. Dlatego nie widzę sensu ciągłego przywoływania ich w tej dyskusji i krytykowania ze rzeczy, które nie mają w nich większego znaczenia.

No, ale taki był temat odcinka, więc niektóre tytuły pozwoliłem sobie omówić, co nie znaczy, że z powodu braku żyjącego świata oceniam je nisko. Mimo wszystko na pierwszym miejscu stawiam fabułę i mechanikę. Z wymienionych w pierwszym moim poście gier jedynie pierwszego Two Worldsa oraz Obliviona oceniłbym na mniej niż 8, jeśli miałbym bawić się w cyferki. Choć miło gdy ten smaczek jak żyjący świat jest i do tego dobrze zrealizowany, bo wg mnie pogłębia klimat gry i sprawia, iż do danej produkcji miło jest wracać. Ma wtedy ona to "coś" co przyciąga niczym magnes.

Już w szczególności śmieszą mnie żale, że te gry zdobywają nagrody, chociaż nie dorastają do pięt Gothicowi.

Niech sobie zdobywa nagrody dowolna gra, mi to wszystko jedno. Nie zmieni to sposobu w jaki patrzę na gry RPG. Jednak troszeczkę razi taka niekonsekwencja recenzentów. Oblivion był wychwalany pod niebiosa, a przy okazji recenzji Skyrima dowiaduję się, że był ledwie dobry albo nawet przeciętny. Tak samo jest też w przypadku Inkwizycji, dopiero po kilku miesiącach zaczęto dostrzegać spłycenie elementów erpegowych i czerpanie pomysłów z MMO.

Niech sobie zdobywa nagrody dowolna gra, mi to wszystko jedno. Nie zmieni to sposobu w jaki patrzę na gry RPG. Jednak troszeczkę razi taka niekonsekwencja recenzentów. Oblivion był wychwalany pod niebiosa, a przy okazji recenzji Skyrima dowiaduję się, że był ledwie dobry albo nawet przeciętny. Tak samo jest też w przypadku Inkwizycji, dopiero po kilku miesiącach zaczęto dostrzegać spłycenie elementów erpegowych i czerpanie pomysłów z MMO.

Ja patrzę na gry, jako całość, dlatego nie przeszkadzają mi pewne uproszczenia. Nie odmówię sobie Inkwizycji, bo rozwój postaci, to nie tony statystyk. Chwała Bogu, bo w tej grze naprawdę ostatnie, czego bym chciał, to ślęczenie nad setkami cyferek. Tu liczą się inne rzeczy. Nikt nie obiecywał, że najnowszy Dragon Age będzie erpegiem w stylu Baldur's Gate czy Pillars of Eternity. Tytuł dostał dobre recenzje i nagrody za to, co oferuje, a więc kawał świetnej przygody. Składają się na nią fabuła, organizacja, którą dowodzimy i związane z tym mechanizmy rozgrywki, ciekawi bohaterowie, duży i bogaty świat. Do tego dochodzą pomniejsze rzeczy, jak crafting czy walka. Ta ostatnia, wg wielu, jest zbyt mało taktyczna i jest to prawda, chociaż na wyższych poziomach trudności wcale nie jest prosta. Mi odpowiada.

Mass Effect, to również uproszczenia w elementach typowo erpegowych, ale gra jakoś za to krytykowana nie była. Ten tytuł stoi czym innym, podobnie, jak Dragon Age. Jeśli ktoś oczekuje skomplikowanego rozwoju postaci, opartego o setki liczb, a do tego hardcorowych starć, które będzie musiał powtarzać po kilka razy, to rzeczywiście powinien omijać Inkwizycję.

Ja chciałbym poruszyć inną kwestię związaną z rpgami, może nawet temat ten nadawałby się na jakiś odcinek side questu?
Statystyki mianowicie. Po co nam one w grach? Dlaczego każdy mieć jest opisany liczbowo. Rozumiem Jakoś to musi być obliczone ile obrażeń zadamy i ile otrzyma wróg w zależności od tego jak i czym atakujemy. To się przedkłada na liczby, ale czy koniecznie musimy te liczby widzieć? A gdyby gracz sam mógł ocenić bez patrzenia na cyfry, że bambusowy kij zada mniej obrażeń niż wyostrzony miecz, a jakoś broni oceniałby po nazwie. Ba, powiedzmy, że to umiejętności bohatera np. w walce bronią białą powinny decydować ile obrażeń zadaje natomiast broń tylko nieznacznie (i wciąż byłaby to statystyka ukryta). Np. Przeciwnik, który słabo się bije nie wygrałby walcząc dobrym mieczem, który bije się z bohaterem walczącym kijem, ale za to bijącym się świetnie.

Zawsze mnie denerwowało to, że gdy znajdę już jakiś ładny miecz, który nie tylko ładnie wygląda, ale fajnie się nazywa musi być za chwilę porzucony, bo po prostu ma za małe obrażenia, aby pokonać danego potwora i wtedy muszę kupić nowy. Chciałbym się przywiązać do danego miecza lub zbroi. Chciałbym móc to wzmacniań, zmieniać wygląd stopniowo, a nie wymieniać na inne.
Pozdrawiam.

Zresztą to powyższe można zarzucić każdej grze. A jak popatrzymy, to w wszystkich grach (z nielicznymi wyjątkami) ludziki władają mową Szekspira.

Bo to tylko gry. W internecie można napisać wszystko, rzucić każdy pomysł bez żadnych konsekwencji i zobowiązań, natomiast producent, na etapie dewelopingu, musi liczyć się z takimi szczegółami, jak terminy i ograniczony budżet. Dla mnie osobiście, temat języków w Mass Effect jest szukaniem dziury w całym. Ale okej, skoro jesteśmy przy żyjących, wiarygodnych światach i wspaniałym Gothicu, to mogę stwierdzić, że gra jest totalnie niewiarygodna, bo na wyspie Khorinis żyje tak naprawdę garstka osób. Dla mnie te dwa zarzuty są podobnego kalibru. Mało tego, można je podciągnąć pod większość tytułów, nawet tych generalnie chwalonych. Jak pisałem, to tylko gry i wiele rzeczy jest umownych. Mnie na przykład nieraz śmieszy "magia" w RTS-ach. Otóż, jak to się dzieje, że grupka ludzi zaczyna zbierać jakieś tam zasoby, minerały, cokolwiek, a następnie, ot tak, przerabia to na budowle i jednostki? Realizmu w tym za grosz, ale znów - to tylko gry komputerowe.

U mnie problem jest taki, że o ile Mass Effecta postrzegam jako bardzo rozbudowane Uncharted z możliwością wykonywania zadań na kilka sposobów, tak Inkwizycje widzę jako spłyconą grę akcji pokroju Asasynów UDAJĄCĄ rozbudowane RPGie. Gdyby rozmydlili ME takimi pierdołami (co niestety zdaje się nieuchronnie zbliżać w nadchodzącej "czwórce"), też byłbym zawiedziony.

Ja z reguły staram się nie oceniać gier poprzez przynależność do określonego gatunku. Dobrze, DA nie zasługuje na miano erpega, więc niech będzie nazywane grą akcji z elementami RPG. Mnie wszystko jedno w tej materii. Wcześniej wymieniłem, co mi się podoba w Inkwizycji i nie odrzucę jej tylko dlatego, że dwa czy trzy, tzw. erpegowe elementy są uproszczone. A kto powiedział, że mają być rozbudowane?

W następnym SQ przedyskutujcie sprawę zbędnych i głupich mechanik, rozwiązań, umiejętności i ogólnie pomysłów twórców.

Tu ładnie widać żyjący świat w Wiedźminie 3. Lekkie spojlery, ale po ruski, więc chyba przełkniecie:P

https://www.youtube.com/watch?v=fGKe3iWRTYg

Nie zauważyłem, żeby ktoś poruszył inną kwestię, która jest bolączka zdaje się wszystkich gier RPG i pseudoRPG. Chodzi mi o sprawienie, by gracz poczuł się ważny. Zwłaszcza na dalszych etapach gry, gdzie mam już naprawdę konkretny sprzęt, a od listy naszych osiągnięć jest dłuższy tylko spis cmentarzy, które obrały nas sobie za patrona za znaczny wkład w renesans branży pogrzebowej.

Czy kmiot zasuwający na kolanach w polu buraków ośmieliłby się prosić o pomoc zakutego w zbroję paladyna, otoczonego gronem towarzyszy, na widok których sam król narobiłby w gacie? Czy naprawdę jakiś zasrany rabuś na moście zaryzykowałby próbę wymuszenia myta na gościu, który po niezliczonych walkach i ubitych smokach ma posturę Pudziana, a twarz pokrytą bliznami niczym Freddy Krueger? Czy rzeczywiście do samego końca gry nasza ekipa powinna być atakowana przez np. jednostrzałowe gobliny, gdy jako mag jesteśmy w stanie spopielić pstryknięciem palców pół miasta, a drugie pół na kilka lat skuć lodem? Dlaczego wilki nie mają instynktu samozachowawczego i nie uciekają, gdy nasz łowca ustrzeli 2 z nich, a czarodziejka podpali kolejnego, zanim w ogóle do nas dobiegną? Zwierzęta nie są głupie, na widok skwierczących na wolnym ogniu i zwijających się w męczarniach po postrzale z łuku towarzyszy spierdzieliłyby z prędkością światła.

Osobiście nic bardziej nie psuje mi zabawy, niż sytuacje podobne do wyżej wymienionych. O ile na początku zabawy, jako początkujący awanturnik jesteśmy gotowi podjąć się zadania z serii przynieś-podaj-pozamiataj za parę dukatów, to po osiągnięciu paru sukcesów nawet byśmy nie wzięli tego pod uwagę. Byłoby to poniżej naszej godności i możliwości. Parobek w życiu nie byłby w stanie dać nam nagrody, która wynagrodziłaby nam poświęcony na jego pierdoły czas. Jeżeli będę miał ochotę, to sobie pobiegam po świecie i poprę kogoś w napotkanym losowym wydarzeniu, ale nie będę latał za nic nieznaczącymi ludźmi i wykonywał powtarzalnych czynności, który za parę miedziaków zrobiłby byle zabijaka z karczmy albo strażnik miejski. No litości. To się w ogóle nie trzyma kupy.

Dlatego z wytęsknieniem oczekuję gry, w której NPC i wrogowie w grze wreszcie będą traktować mnie i mój zespół poważnie. Żadnego błagania o ubicie szczurów w piwnicy w przerwie między zarzynanymi smokami. Koniec z szukaniem zaginionego pierścienia rodowego jakiegoś mieszczanina, gdy jestem w stanie za drobne z kieszeni kupić mu takich dziesięć. Rozwiązaniem byłoby dla mnie ustalanie poziomów wszystkich zadań, nie musiałoby to nawet być widoczne dla gracza. Dla przykładu: zapchajdziurskie zadania poboczne powinny być dostępne do wykonania (i oddania w przypadku pobrania ich na początku gry i olania po drodze) tylko do osiągnięcia pewnego progu rozwoju bohatera/fabuły. Na dalszym etapie powinny po prostu lecieć z dziennika zadań na śmietnik, a zleceniodawca zapomnieć o możliwości pozyskania naszych usług.

Łowcy nagród albo szukające wyzwania koksy-zabijaki? Czemu nie, stwarzałoby to całkiem spore pole do popisu dla dodatkowych zadań pobocznych, mających prawdziwy sens. Aż zamarzył mi się jakiś rywal z prawdziwego zdarzenia w RPG, coś w rodzaju złego (albo dobrego, gry gramy czarnym charakterem) odpowiednika naszego bohatera. Porwanie ulubionej towarzyszki i wciągnięcie w pułapkę, by nas zamordować i zasłynąć jako największy zabijaka w krainie? Wydaje się to całkiem logiczne. To już nawet w stareńkich Pokemonach był wprowadzony rywal, który przez niemal całą grę uprzykrzał nam życie. Wszystko, byle nie klepanie ciągle tych samych questów, żeby tylko móc na się chwalić, że gra starcza na 160 godzin, gdzie główny wątek fabularny to 20, a reszta polega na rozwijaniu firmy logistycznej.

Może ktoś podać muzyczkę z samego początku ?

Filmik (w dużej mierze) o Gothiku a z tyłu jak wół reklama Wiedźmina.

Najlepszy zyjacy swiat w jaki do tej pory gralem to byl The Guild 2 - Renaissance.
Moze sie ktos jeszcze za to wezmie i nie zbankrutuje przed ukonczeniem.

Myślę, że fajnie by było kiedyś poruszyć temat muzyki w grach RPG i budowaniu przez to klimatu.