Life is Strange – przygodówka w stylu Telltale oczami twórców Remember Me

czy tylko mi obraz skacze?

Lateralus
No bo gry nie dla gimbazy to tylko Call of Duty czy inne Battlefieldy ... To są gry dla poważnych graczy, nie jakieś tfu przygodówki.

Świetna gra!

Ciekawa nie powiem

gra trochę kanciata, ale Max jest całkiem spoko babka i można się przywiązać.

Nic specjalnego. Klon TWD. Do tego w amerykańskim stylu czyli - nastolatek z super mocami, które są op. Do tego marna lokalizacja.

czy ja wiem czy to takie fajne? . moze zagram moze nie, a kogo to obchodzi w sumie.

Tylko czemu wraz ze stylem rozgrywki skopiowano od Telltale jakość oprawy graficznej? Co by nie mówić o średniości RM, to była niezaprzeczalnie ładna gra. Jasne, Life is strange to przygodówka, więc nie musi wyglądać oszałamiająco, ale po co od razu popadać w drugą skrajność? A tu ma się wrażenie jakby gra powstała kilka lat temu. Włosy głównej bohaterki są wręcz okropne, Nillin z poprzedniej produkcji studia miała chyba więcej szczegółów niż wszystkie postaci zaprezentowane na tym filmie razem wzięte. Niby jest tu jakiś rysunkowy sznyt, ale na tyle mało oryginalny, iż nie można powiedzieć, że to charakterystyczny styl produkcji. Wygląda to po prostu jak kolejna gra Telltale, a po tym co Dontnod zaprezentowało w Remember Me można było oczekiwać własnego unikalnego charakteru oprawy.

HED - ja cofam czas, ale z oczywistych względów nie możesz o tym wiedzieć, bo cofając czas cofam też Twoją pamięć ;-)

Szczerze gra nie zaskoczyła mnie absolutnie niczym. Nudna historia z motywami typowymi dla filmów o amerykańskich nastolatkach, odrobina fantastyki, która także niczym się nie wyróżnia i co najgorsze - bardzo krótka. Przeszedłem w jeden wieczór, a dokładnie zwiedzałem lokacje, pominąłem chyba tylko jedno zdjęcie i wpłynąłem na każdą opcjonalną sprawę typu ratowanie rozbitego o okno ptaka. Można pomyśleć, że wbrew temu co mówiłem wcześniej, prędkość z jakim przeszedłem grę świadczy bardziej o tym, że mocno mnie wciągnęła, czego niestety - nawet jeśli to troszkę prawda - nie powodowała fabuła, a postać Max - wciąż wykreowanej według schematu typowego dla tego rodzaju filmów: dobra, nieco zagubiona, nie znajdująca się w centrum zainteresowania wiecznie bawiących się rówieśników dziewczyna, ale była na tyle sympatyczna, że łatwo się do niej przywiązałem. Drugim powodem, dla którego zagrywałem się w Life is Strange była ciekawość konsekwencji podjętych decyzji, których niestety doświadczyłem ledwie kilka, a tylko jedna z nich sprawiła, że naprawdę zastanowiłem się czy był to dobry wybór. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to dopiero pierwszy epizod i nasze decyzje zostaną zweryfikowane w następnych; tak samo cała historia będzie dłuższa i prawdopodobnie bardziej zawiła, jednak mam wątpliwości jak powinienem traktować tą produkcję: bardziej jak pierwszą część gry czy jak jedną czwartą całej gry? Nie bardzo pasuje mi system epizodów, z którym mamy do czynienia również w produkcjach Telltale. Przecież Heavy Rain czy Farenhait również były świetnymi przygodówkami, a nie potrzebowały czegoś takiego. Ten trend to moim zdaniem skok na kasę, który niestety staje się coraz bardziej popularny.
Jeśli chodzi o Life is Strange, pewnie zagram w następne epizody, ale dopiero po wyjściu całości. Jestem ciekawy co z tego wyniknie i oczywiście nie skreślam.