Zew Japonii #33 - Czy gry mogą leczyć depresję? Samotność w Ico i Personie 3

Aż ja coś skomentuje. Nigdy nie pisałem na forum, a pamiętam jak kupowałem Wielką Encyklopedię Gier 2004 jakby to było dziś :P
Był okres co wydawało mi się, że serwis upadł, ale od paru miesięcy tak się podniósł poziom waszych filmów, nowe osoby dodały tyle świeżości (szczególnie Hed, który wygląda jak mój ulubiony aktor Seth Rogen i na dodatek jest ze śląska - Katowice pozdrawiają ;)) że teraz jesteście moim głównym i jedynym serwisem dotyczącym informacji z branży gier. Oby tak dalej!

A co do leczenia depresji za pomocą gier to i ja miałem swoje tytuły. Akurat nigdy nie miałem problemów od strony rówieśników, koncentrowały się one na czymś innym, aczkolwiek uciekałem do CS'a - najpierw 1.5 (boty) potem 1.6, a następnie Lineage II. Poznałem tam gro świetnych ludzi. Z kilkoma się spotkałem na żywo. Wspominam te czasy z uśmiechem. Niestety żadna ze znajomości jakoś trwale nie zachowała się do dziś. No cóż - dorosłość.

Hej, dzięki za świetny materiał :-)! Jeśli chodzi o mnie, to grą która po prostu sprawiła, że czułem się dobrze było The Longest Journey- zakręcona historia, przenikanie światów i poszukiwanie siebie... No i rewelacyjna muzyka (wtedy po raz pierwszy usłyszałem Trip-Hop- od razu mi się spodobał ;-)). To wszystko wpłynęło na to, że do dzisiaj kiedy myślę o Podróży to od razu się uśmiecham...
Oprócz tego inne gry, które mocno na mnie wpłynęły to na pewno FFVII (epicka historia, zagmatwany wątek miłosny, poszukiwanie przyjaciół i walka o przetrwanie świata, w którym żyją bohaterowie- coś pięknego) oraz... seria Modern Warfare (tutaj można było poczuć namiastkę męskiej przyjaźni, kiedy niektórzy bohaterowie ginęli czułem się jakbym naprawdę stracił kogoś bliskiego...)
Jedyne na co trzeba uważać, to żebyśmy potrafili mimo wszystko odróżnić to od realności. Jako odskocznia- sprawuje się super. Gorzej, jeżeli te wszystkie wirtualne przygody traktujemy "jako zamiast".
Pozdro!

Persona 4(bo w nią grałem jako pierwszą, w trójkę zaraz po przejściu czwórki) zmieniła moje postrzeganie na aspekty społeczne życia i po zagraniu w nią w okresie między gimnazjum a liceum w końcu poznałem fajnych ludzi z którymi ciągle utrzymuje znajomości. Dla mnie Persona zawsze będzie argumentem w rozmowach o dojrzałości w grach i chciałbym, żeby więcej twórców gier uczyło się od ATLUS'a jak zrobić porządne relacje między postaciami. Jordan rób dalej różnorodne materiały zmuszające do przemyśleń.

wow bardzo dorosly temat.ja mysle ze gry czesto poteguja samotnosc i depresje,bo uciekajac w nie tracimy kontakt z rzeczywistoscia i coraz trudniej jest wrocic do reala.gry powinny byc rozrywka,pasja lub zabawa ale nigdy ucieczka.to tak jak z alkoholem-jesli jest dodatkiem to spoko jesli ucieczka to zaczynaja sie problemy.sam w dziecinstwie uciekalem od problemow w gry.teraz staram sie nie zatracac w tym swiecie bajek,bo nauczylem sie stawiac czolo problemom,choc czesto jest pokusa zeby sie odciac od tej szarowki i dac dyla w swiat marzen kosztem prawdziwego zycia:))pozdrawiam i dzieki jordan za poruszanie takich tematow.lapki w dol dostaniesz od dzieci coda ktore depresje widza tylko na filmach:)

Bardzo uwielbiam oglądać twoje filmy są ciekawe i zawierają bardzo dobra treść poprzez tematy które podejmujesz , a przede wszystkim świetnie przedstawiasz to co masz na myśli :)

Podobnie jak u Jordana , Persona 3 jest dla mnie kamieniem milowym i "pocieszaczem" wśród wszystkich RPG , ale chciałbym dodać jeżeli jesteśmy już przy tym temacie , rzecz która wyrwała mnie z żałosnego stanu jest jedno anime , a mianowicie Clannad. Dlaczego o tym wspominam , bo Japońska animacja jest także postrzega jako rzecz "nerdowska" ale konkluzje jakie płyną z niektórych tych seriali mogę naprawdę zmienić postrzeganie człowieka i wyciągnąć go z dołu w jaki wpadł!

Jordan skoro miałeś przekichane w gimbazie to nie mogłeś się zapisać na sztuki walki ruch rozładowuje napięcie a przy okazji mogłeś dać wrogom po ryju

@Pomerson - zgadzam się, poruszyłeś ważną kwestię sport to bardzo dobra odskocznia bieganie, jazda na rowerze, pływanie jakakolwiek aktywność fizyczna powoduje, że człowiek staje się szczęśliwy.

Sam mogę posłużyć za przykład zawsze byłem najgrubszy w klasie i typowym kujonem w dodatku byłem nieśmiały często miałem problemy, naśmiewano się ze mnie. W podstawówce zacząłem chodzić na karate trwało to latami, ale w gimnazjum byłem już na tyle wysportowany i silny ( od pierwszej klasy gimnazjum chodziłem na siłownie ) że nawet nie musiałem używać siły ( choć zdarzało się ) zwyczajnie inni bali się mnie zaczepiać. Miałem też grono przyjaciół. Teraz jestem studentem nadal jestem nieśmiałym kujonem, ale jestem szczęśliwy, nikt mnie nie zaczepia i nie zaczepiał w liceum, w dodatku jestem szczupły to zdecydowanie pomaga zawierać przyjaźnie, szczególnie z płcią piękną :P. Myślę, że karate czy raczej systematyczne ćwiczenie dało mi siłę i radość to mnie wyrwało z niemocy i nie załamałem się pod wpływem naśmiewania się ze mnie.

Jordan świetny materiał oby tak dalej. Myślę, że jesteś wspaniałą osobą i nie daj sobie wmówić, że tak nie jest.

Mój znajomy walczy z życiem w Manhuncie, po kilkugodzinnej sesji wychodzi oczyszczony.

A co do Persony, chociaż 3 mi się podobała i jedno jej przejście zajęło mi najdłużej ze wszystkich jrpgów w jakie grałem, tak aspekt społecznościowy mi się tam nie podobał. Był po prostu naiwny, przerysowany i pełen banałów, w życiu takie rzeczy się po prostu nie zdarzają... nie ma tak łatwo, a korzyści są bardzo małe - trzeba trafić, w grze nie ma toksycznych znajomości, z każdym z kim się zwiążemy okazuje się w porządku (nawet jeśli na początku taki się nie wydawał/a), no i oczywiście każdy daje nam korzyści. W życiu nie jest tak łatwo, po prostu nie... W Personie brakowało zła, Person dających ujemne statystyki, czegokolwiek co by wskazywało, że społeczeństwo to jednak ocean patologii i chociaż są wyspy to nie łatwo je znaleźć. Już nie mówiąc o tym, że przeciętnie na poziomie liceum mieć tak napięty terminarz jak bohater Persony jest niewyobrażalne (jeśli uczestniczy w tylu kółkach i udziela się nawet w szkolnym zarządzie, paranoja!).

A poza tym o życiu, egzystencji, ludziach i wszechświecie... wydaje mi się, że Rust Cohle powiedział już o nich wszystko.

Dla mnie takimi grami zdecydowanie był KoTOR 1 i Prince of Persia z 2008 roku. Świetny materiał Jordan, dobrze wiedzieć że ktoś stara się dostrzec coś więcej w niektórych grach.

Jak dla mnie nie, gry za bardzo przypominają dywan i gier szeroko dostępnych na naszym lokalnym rynku, które są wystarczająco cyniczne i są w stanie pokazać jak walczyć z własnymi demonami jest za mało, większość jest "happy go lucky" i są tylko odpowiednikiem dywanu, a nie lekarstwa.

Tylko gry jak dark souls, wymagające samotnego pokonywania niebotycznie silnych i złożonych bosów, są w stanie zbudować w graczu ten upór i przekonanie do własnej siły i umiejętności dostrzegania celu ( definitywnego końca) pracy, jakie potrzebne są w nauce i pracy.

Pomaganie w grach i sam motyw społecznościowy w grach, osłabia ludzi z depresją, a nie pomaga im wyciągnąć się z najgłębszego doła. Trzeba osobistych emocji aby zburzyć własne mury, nie można tylko karmić się grą, bo to nie jest wystarczającym silnym argumentem, aby rozwalić bariery własnych ograniczeń.

źle powiedziałam..nie silnych uczuć, ale przekonań

Wydaje mi się że silne uczucia są jak kotwica kiedy ma się depresje...niewiele warte...i wkurzające.

Ciesze się że, poruszasz taki temat w materiałach. Pokazujesz iż, rozumiesz problem.

Nie zrozum mnie źle, to świetne gry i jeżeli ci pomogły to świetnie. Tylko że, to właśnie one potęgowały u mnie stan depresyjny. Dlaczego? Męczy mnie schemat japońskich gier. Poznajemy postacie, lubimy je, pokonujemy z nimi potwory/bogów. Wszystko jest wspaniale, aż do grande finale. Wtedy nawet jak zdepczemy bossa zawsze nasz bohater lub ktoś mu bliski musi odejść bo coś.

Powiedz Jordan, nie męczy cie to? Schemat powielany przez mangi, anime, gry. Zasada: "Komuś dobremu zawsze zadzwoni dzwon". W anime nie można tego zmienić, ale dlaczego w grach też? Co przeszkadza twórcą w stworzeniu gry gdzie testując nas jako graczy można wpływać na życie i śmierć.

W normalnej grze pojawia się scena okrążenia przez wrogów, towarzysz bohatera rzuca się w wir walki lub detonuje się z wrogami. W tej wyjątkowej grze chciałbym zobaczyć jak w tym momencie zaczyna się gra i jako gracz otrzymuje wiadomość niewerbalną od gry: "Raczej nie masz szans z nimi wygrać, co zrobisz?". W tym momencie to od ciebie, nie od scenarzysty zależy czy i kogo poświęcisz. A może jesteś tak zdolny że pokonasz ich wszystkich?

Cóż, dobry materiał. Dzięki że mogłem się wyżalić. Ty też nie zgub swojej drogi.

Też napiszę coś od siebie.
W podstawówce i gimnazjum czułem się trochę odosobniony od rówieśników, no cóż przyczyną tego jest to, że bardzo często chorowałem, może nie na jakieś epicko straszne choroby, raczej te pospolite, ale zdarzało się to często. Pociągało to za tym, że mało ćwiczyłem na wf'ie, a jeśli nawet, to byłem strasznie lewy w te klocki. W gimnazjum zacząłem grać w Counter-Strike'a i znalazłem ludzi, z którymi potem łączyłem swoją pasję. Niestety, cytując klasyka "Coś się kończy, coś zaczyna", skończyło się, ale sam się zmieniłem i teraz, już jako student mam bardzo dobrych znajomych, których bym nie wymienił na nic innego :). Pozdrawiam, Sektu

PS: Przypomniało mi się, odwołując się do użytkownika @Sinnedx, sam byłem grubszym gościem ( no dobra, dalej do najchudszych nie należę ), ale w liceum zgubiłem parę kilo, sam się lepiej czuje i mam lepszą pewność siebie, co pomaga zrobić dobre, pierwsze wrażenie, gdy się poznaje kogoś nowego :).

Dobry materiał Jordan ;).

Dla mnie przykładem jest Dragon Age: Początek i Mass Effect 3. Naprawdę po tych tytułach można zrozumieć, że warto utrzymywać kontakt z kumplami czy przyjaciółmi. Życie jest wtedy o wiele lepsze i prostsze. Po ostatniej godzinie Mass Effect 3 nie mogłem odpędzić się od rozważań przez kolejne 3 dni.. Bez znajomości nie moglibyśmy nic zrobić, byśmy byli skazani na porażki tak jak Shepard. Tak samo w Dragon Age. Bardzo dobry materiał :)

@YuiElliot:
To zjawisko które opisałeś jest mi znane, ale nie o nie mi chodziło. Anime nie musi być wybitne, może być szmirowate i głupawe. Ale nawet jeżeli takie jest to nadal szkoda mi każdej fajnej postaci której Kostucha zadzwoni dzwoneczkami. Po czymś takim czuje się taki zdegustowany/rozczarowany, taki pusty. Nie mam ochoty zaczynać nowej serii, czasami nawet kończyć poprzedniej. Wcześniej czy później to mija, ale niesmak pozostaje.

Co do pomysłu na mechanikę, wiem, że jest wymagająca. Ale powinno się coś ruszyć, bo za 2 generacje nadal utkniemy na innowacyjności COD'a. Jak by zacząć od pseudo 8-bitówek i piąć się wyżej coś z tego by wyszło. Naprawdę, jako gracz chciałbym liczyć, że za te 2 gen. zobaczymy gry z miastami jak z GTA z fizyką jak Red Fraction (najlepiej z super mocami). W tym biznesie zysk zabija innowacje, ale "Marzyć każdy może.".

PS: Wiem że o gustach się nie dyskutuje ale nie uważam CG ani DN za dzieła wybitne mimo że są dość "świeże" koncepcyjnie. Szczególnie nie rozumiem fascynacji tymi "złymi". Ludzie naprawdę mają dosyć "Good Guy'ów", czy nasza natura jest taka chaotyczna?

Święte słowa mój drogi! Sam od ok. 2008 na kilka lat odstawiłem kompletnie anime, bo wydawało mi się że po Code Geass, higurashi i Deathnote nic już nie będzie tak samo dobre.

I nie było! (poza seriami, które trwały jak Naruto czy One Piece). No i w końcu wyszedł Attack on Titans. Tak wygląda to dla mnie, inne serie mnie już nie kręcą, nawet samo anime za bardzo nie, musi być na prawdę bardzo dobre, kiedyś oglądałem sporo, ale wszystkie się zlewają i niewiele pamiętam :(

Było trochę utopijnie i jak mówisz - propaganda "fajnej szkoły". Być może dlatego na Kotaku przy okazji jakiś wpisów związanych z Personą, często spotykam się z komentarzami ludzi, którym taki obraz wręcz przypomina, że zmarnowali swoje szkolne lata, zapominając że przecież nie tak wygląda życie. W P5 poza wbijaniem przysłowiowego noża w plecy mogłyby być znajomości, które po prostu nic nie dają, z których nie da się wycisnąć więcej (np. maksymalny poziom social linka mniejszy niż domyślnie) albo nawet takie, które drażnią się z graczem pokazując, że są, ale osoba, z którą chcemy się zaprzyjaźnić nie jest po prostu dla nas i nie możemy wyjść poza pierwszy poziom. Jeden z moich ulubionych filmów japońskich Aoi Haru pokazuje, że że przyjaźń istnieje, ale to tylko wyspa w oceanie szarości narażona dodatkowo na zatopienie przez fale. Bo w tym oceanie musimy na co dzień pływać, a nie każdy za bardzo wie gdzie...
O "dolinie niesamowitości" słyszałem, ale zawsze wydawało mi się, że dotyczy ona tylko robotów, nigdy nie pomyślałem o tym w ten sposób, być może coś w tym jest. Wiadomo, że historia nie może pokazywać do bólu przeciętego życia (moje szkolne takie chyba było - ani specjalnie złe, ani specjalnie dobre), coś się musi dziać, ale niech się dzieje różnie, a nie tylko pozytywnie (ludzie to doceniają, chociażby w Wiedźminie, w którym jest "szara" moralność, a bez której chyba byłoby to po prostu kolejne do bólu oklepane fantasy).

świetne nagranie jak dla mnie taką grą jest S.T.A.L.K.E.R wszystkie części.Całkowite odłączenie od świata naprawdę pomaga bynajmniej w moim przypadku.

Świetnie, że poruszyłeś Jordanie ten temat, ale sposób w jaki się zabrałeś do niego nie jest właściwy. Bardzo wielu młodych i chłonnych widzów jest w stanie na ślepo uwierzyć w Twe słowa o tym, że gry "mogą". Może i mogą, ale nie sama gra jest tutaj ważna, tylko dana osoba. Trudno nawet określić grę środkiem umożliwiającym wyjście z niedogodnej sytuacji, bo to raczej półśrodek - ważne są chęci i wyobraźnia. Gra nie zdziała tu więcej niż film, czy książka, obraz, graffiti na ścianie, ulubiona potrawa, czy nawet zapach. Skoro depresja może być przedstawiona jako bagno, to żeby z niego się wydostać trza chwycić za linę i z całych sił próbować, nie wystarczy wiedzieć o istnieniu liny. Trza jeszcze za nią złapać. Gra tego nie zrobi, a może za to przynieść skutek wręcz przeciwny... bo zerwać mentalny kontakt z otaczającym - i w tym przypadku nieatrakcyjnym - światem.

Koniec materiału nie jest czasem wskazaniem na coś, co może być i dobre i złe? Zgodzisz się, że tak może to być postrzegane? Poderwanie pikseli w dating simie to kwestia działania z góry przyjętych zasad rządzących się w danym programie, a w rzeczywistości tak to nie działa. Ktoś jeszcze może uwierzyć (i wcale mnie to nie zdziwi), że w taki, a nie inny sposób podrywa się dziewczyny. Srogo się zawiedzie, a nic tak bardzo nie boli jak szeroko pojęta porażka. Nadinterpretacja fabuły gry to kolejna rzecz, która jest bardzo osobliwa i może zdać egzamin w przypadku osoby, która chce wyjść z tego bagna, ale znów może zdziałać wielkie szkody vide interpretacja fabuły Disciples II - "wszyscy jesteśmy tylko narzędziami w rękach bogów, a nasz los ważny nie jest". I już mamy kłopot.

Ale żeby było jasne - ta czerń i biel w przypadku gier jako środka wspomagającego tyczy się także i książek i filmów i wszystkiego co można sobie wyobrazić. Także i innych ludzi.

Sam znam kilka (!) osób, które wolały uciec od ciężaru świata rzeczywistego do miejsc, które czynią z nich kogoś innego, ważnego, może nawet takiego, który ma ogromny wpływ na wydarzenia. Jednak te wydarzenia w grach są nieistotne, więc przy tak młodej i - często z racji wieku - chłonnej publice wstrzymał bym się z wnioskami, że gry pomogą, że pomóc mogą. Prędzej postawiłbym na sport, bo "w zdrowym ciele zdrowy duch", a gry traktował dokładnie tak jak - moim zdaniem - powinno się traktować, czyli jak zabawki.

PS

W starym systemie szkolnym wcale nie było łatwiej. Siedmiolatkowie spotykali się z czternastolatkami. Resztę można sobie dopowiedzieć ;-)

dobrymi gierkami podejmującymi temat depresji i może ogólniej choroby psychicznej są gry przygodowe Remigiusza Michalskiego (oczywiście niejapońskie) :
the cat lady i downfall
to takie bardziej ambitne dzieła i mogą raczej zdołować ale pozostają na długo w pamięci.