Osiągnięcia, przy których trafi cię szlag - najtrudniejsze platyny

DanuelX [2]
nie zrobić świadomie żadnego acziwmentu w grze

W tym celu wyłączam steamowe powiadomienia. A interesujące mnie gry dostępne również na GOG.com, kupuję właśnie tam.

Polecam zapoznanie się z osiągnięciami z Europa Universalis IV, trudność niektórych osiągnięć wykracza poza ludzkie pojęcie i wymaga znajomości gry w 100%

UVI to mój ulubiony redaktor na GOL, głównie przez zbieżność gustów i tutaj też się znakomicie odnalazłem w tym materiale.

Ja nie jestem pewien, czy gdyby nie było achievementów, to w ogóle jeszcze grałbym w gry. Zawsze jak siadam to mam ambitny plan, że wbiję calaka. Udaje mi się bardzo rzadko, ostatnio Wiedźmin 3 za jednym podejściem.

Nie jestem na tyle szalony żeby zbierać 50 piórek w Assassin's Creed.

Nie ma się zresztą co oszukiwać, 90% gier ma beznadziejne, wtórne i nudne achievementy.

Bardzo lubię te od Rockstara, które czasami przypominają dodatkowe misje, tylko szkoda, że tak dużo z nich jest w multi.

Z trafiania szlagu to Divinity: Original Sin. Od jednego z update'ów mechanicznie nie jest możliwe wbicie calaka.

sebogothic [8]
Osiągnięcia narzucają graczowi styl gry i grający zamienia się w tresowaną małpkę w rękach twórców.

O, to, to, to!

Aczkolwiek doceniam, gdy w grę pewnego rodzaju osiągnięcia są "wbudowane" i za ich zdobycie gracz dostaje jakieś profity odczuwalne i widoczne podczas samej rozgrywki. Przykładem takiej gry jest Painkiller, w którym za ukończenie danego poziomu w określony sposób otrzymuje się karty tarota.

Nerwica natręctw, nie podzielam.

Ja mam tak,że jak kupuję grę to staram się z nią jak najdłużej spędzić czas i korzystać do granic możliwości choć nigdy tak naprawdę nie udało mi się żadnej w 100% "zachievementować".
Gdyby tylko za te trofea coś było np: 50% przeceny najnowszego tytułu itd. to osoby bardziej by się przykładały do przejścia danej produkcji na 100%.

Platynę absolutną zrobiłem w życiu tylko w jednej grze. Reszta mnie nie rajcowała aż do tego stopnia, żeby zaliczać wszystko. Tą grą jest mój ukochany "Red Dead Redemption". Nawet seria "Metal Gear Solid Security", czy jak tam, nigdy nie zmobilizowała mnie do takiej aktywności.

Ja od siebie dodam, że lubię maxować achivki w grach, w które spoko się gra. Achivki w takich grach jak super meat boy niespecjalnie mnie kręcą. Spoko wyzwanie ale wolę skillować gierki sieciowe, niż singlowe, z których i tak nic nie wynika (z tych achikvów rzecz jasna). Ostatnio też zauważyłem (o czym wspominał Kacper dość niedawno w materiale), że achivki potrafią odbierać przyjemność z grania w singlowe gierki. Lubię, gdy są one stworzone z myślą o przyjemnej rozgrywce, a nie na zasadzie badania każdego piksela w grze, czy powtarzania jednej rzeczy setki razy specjalnie by zaliczyć określony achivement. Lubię gry maksować ale jeśli są zrobione z głową lub jeśli są to moje ulubione tytuły, a tak to mnie tylko zniechęcają do gry. Oczywiście można by tu powiedzieć, żebym nie zwracał na nie uwagi i grał bez achivków. I tak też czasami robię, jednak jeśli gra się spoko to chciałbym zrobić dany tytuł na 100%.

Ja nie jestem fanem maksowania gier.Dla mnie to strata czasu i nerwów.
Najważniejsze jest przejście danej gry.Ewentualnie odnaleźć wszystkie misje poboczne lub naprawdę ciekawe i warte odnalezienie rzeczy. Maksowanie gier na 100% gdzie nie ma z tego żadnej satysfakcji i przyjemności to po prostu uzależnienie od zaliczenia gier na 100%.
Powtarzam strata czasu i nerwów.

Osobiscie lubie achievementy w takich grach jak Europa Universalis 4. Dzieki osiagniecia, planuje na starcie rozgrywke i strategie tak aby dane cele osiagnac. Bez osiagniec EU4 jest troche jalowa bo zawsze bym gral na jedno kopyto.

Ja osobiście wolę kończyć gry niż je platynować, z resztą większość platyn jest dla mnie po za zasięgiem. W zasadzie jedyna wpadła mi z marszu po ograniu najnowszego Sherlocka, tylko dlatego, że była banalna ;)
Mimo to szanuję ludzi, którzy podejmują się tak ambitnych wyzwań i choć to dla mnie osobiście strata czasu, to nie mogę nie docenić pewnych cech takich ludzi, mianowicie ambicja, przymus skończenia tego co się zaczęło (ja mam z tym ogromne problemy), samozaparcie, silna wola, wykonywanie czynności dokładnie i nie na przysłowiowy odp***dol, itd. ;) Może komuś wydać się to absurdalne, ale gdybym był pracodawcą to chętnie bym zatrudnił człowieka, który ma na koncie dużo platyn. Byłaby to dla mnie obietnica skrupulatnie wykonanej pracy, nawet gdyby ta okazała się ciężka i nużąca.

Fajny i rzeczowy materiał. Każdy gra jak mu pasuje. Ja lubię robić osiągnięcia i zazwyczaj robię 100% lub jak najwięcej. Zawsze staram się grać tak, żeby nie musieć przechodzić drugi raz bo coś tam nie zrobiłem. Czasem się nie uda, ale wtedy jest motywacja. Nie lubię achików multi w grach singlowych, jak w przykładzie Tomb Raidera. Są zbędnymi zapychaczami, szybko multi umiera i nie ma nawet z kim zrobić danych osiągnięć.

Włączając to wiedziałem ze musi tu się znaleźć MK9
najtrudniejsza platyna jaką posiadam. Dalej mam koszmary jak robiłem Ladder Master. Rozwaliłem na tej grze 3 pady. Nie polecam dla ludzi o słabych nerwach. Asasina 1 nie grałem na konsoli, za to 2 i zbieranie piórek owszem. Nie dałem rady :X znajdźki mam chyba z Unchartetów i Batmanów (chyba najlepiej zrobione znajdźki w grach w ogolę)
Dla mnie chyba najgorsze są te platyny gdzie grę trzeba powtarzać kilka razy. Idealnym przykładem był tu Heavy Rain. Gra świetna, ale traci swój urok gdy przechodzi się ją kolejny raz. Przez moją głupotę i popełniane błędy musiałem przechodzić ją.... 7 razy. MK9 masterowało się, natomiast HR to decyzje. Gdy przechodzi się grę po raz 7 by podjąć JEDNĄ inna decyzje można dostać raka.

Chyba robię się za stary na gry, bo tak siedzę, słucham i zastanawiam się tylko po jaką cholerę te wszystkie rzeczy. Jeszcze rozumiem, jak chodzi o faktyczne wyzwanie (choć nie przegięte) albo robienie rozmaitości, gdy wsiąknie się w świat gry (sam kiedyś calkowałem arkham i gta), ale skupianie się tylko na osiągnięciu "platyny" wygląda jak zła motywacja do grania. Zwłaszcza jak człowiek musi się męczyć z grindem, czy pierdyliardem nieznaczących znajdziek.

Samemu zdarza mi się zacząć jakąś grę (zwykle RPG) i zacząć myśleć o zrobieniu wszystkiego co się da. Ale nawet wtedy sam sobie określam, co oznacza dla mnie "przejście całości", a nie patrzę na jakieś listy, czy procenty.

Fajnie natomiast, jeżeli osiągnięcia pozwalają na osiąganie jakichś wymiernych korzyści w grze, jak np. w WoWie, gdzie często acziki stanowią kompilacje faktycznych wyzwań, żartów i milestonów (choć trzeba przyznać, że tam również jest sporo typowo grindowych rzeczy, ale to raczej jest kwestia designu gry - w końcu z założenia zawsze powinno tam być coś do roboty).

Fajnie, że UV podzielił się swoimi doświadczeniami związanymi z achievementami. Wyszedł z tego świetny materiał!